Van Alice Springs naar Adelaide

G’day vanuit Adelaide! Dit keer met een zoon die gisteren zijn 10e verjaardag gevierd heeft. Wat een feest was dat!

Vorige week schreef ik het reisverslag vanuit Alice Springs. Daar waren geen muggen, geen vliegen en de nachten waren koeler. Dit is over het algemeen nog steeds zo. En daarbij zijn we al helemaal gewend aan onze kleine camper en hebben we een goed ritme gevonden in de bedden klaarzetten, opruimen, eten koken en de afwas doen. En hebben de spullen een eigen plekje en komt het (bijna) niet meer voor dat we spullen kwijt zijn :-).

In Alice Springs hebben we een bezoek gebracht aan het reptielen centrum. Erg veel slangen, een grote krokodil en veel hagedissen. Hoogtepunt was een demonstratie van een aantal beesten die je vervolgens mocht vasthouden. Alledrie de kinderen wilden alles vasthouden hadden ze van te voren al gezegd. En zo ging het dan ook. Eerst een hagedis, toen een leguaan en toen een python. Wat een bikkels zijn het toch ook. Vooral Timo vond de python erg leuk en volgens de ranger vond de slang het ook erg fijn bij Timo. Timo vroeg toen of hij deze mee naar huis mocht nemen. Ehhhh, wat denk je zelf Timo?

Op zondagmorgen werden er op de camping pannenkoeken gebakken voor iedereen op de camping. Gratis! Dus dat was een prima ontbijt voor we richting Uluru gingen.
Bij Uluru is enkel 1 plek waar iedereen kan logeren en kamperen, dus daar gingen we heen. Na aankomst eerst een duik in het zwembad en ’s avonds de zonsondergang bekeken vanaf een speciale plek voor auto’s met heel veel andere mensen. Maar de zonsondergang en de verschillende kleuren die Uluru dan krijgt, is echt prachtig! Daarna weer terug naar de camping om te koken en om vervolgens met zn allen weer Wie is de mol? te bekijken. De jongens vinden er wel wat van hoor dat er dit keer niemand uitgegaan is.
We hadden het al eerder over een helikoptervlucht gehad. Niemand van ons had nog in een helikopter gezeten. Een vlucht kon boven Uluru. Eigenlijk had ik bedacht dat ik dit samen met Timo zou gaan doen. Dit omdat Remko niet zo van vliegen houdt, Daan hoogtevrees heeft en Bas het niet zo interessant zou vinden. Maar puntje bij paaltje, was Remko de enige die niet wilde. Dus op maandagmorgen gingen we langs het kantoortje van de helikoptermaatschappij en we konden meteen door voor een vlucht. We hadden een klein helikoptertje voor 4 man. Daan en Bas konden een stoel delen, dus dat scheelde in de kosten. Wat een belevenis was dat zeg! Onze piloot, Bibi, bleek een Nederlandse dame te zijn, dus dat praatte wel makkelijk. We hebben 20 minuten gevlogen en hadden een prachtig uitzicht op Uluru en ook op Kata Tjuta (de Olga’s).
’s Middags zijn we een wandeling gaan maken rond de Olga’s. Het was die dag erg warm, dus de wandeling was best pittig.
We hadden al gehoord dat het beklimmen van Uluru niet alle dagen kon. Dit ivm de hoge temperaturen. ’s Morgens wordt besloten of het kan of niet en dit weet je dus pas als je er daadwerkelijk bent. Wat wel duidelijk gecommuniceerd wordt, is dat als er geklommen kan worden, je dit voor 8 uur moet doen omdat de toegang dan in ieder geval dicht gaat. Het is een omstreden klim. Voor de Anangu (de oorspronkelijke Aboriginals van wie dit gebied nu weer is) is het beklimmen van Uluru een doorn in het oog. Uluru is heilige grond en het beklimmen daarvan zien zij dan ook als heiligschennis. Daarnaast voelen zij zich verantwoordelijk voor de mensen die de rots beklimmen. Er zijn een aantal mensen overleden door de zware klim. Zoals eerder al door ons aangegeven zal deze beklimming vanaf oktober 2019 niet meer mogelijk zijn. Dit heeft voor ons gemaakt, dat wij nog heel graag deze beklimming met zn 5-en wilde maken. Dus wij ’s morgens om half 6 opgestaan om daar op tijd te zijn. Toen we daar aankwamen bleek de toegang tot de klim gesloten te zijn. Ai, dat hadden we kunnen verwachten omdat het die dag 41 graden zou worden. Maar dat was wel een teleurstelling. Toen als troost zijn we een stuk gaan wandelen. Zijn verschillende muurschilderingen te zien, dus dat was ook leuk. Toen we terugliepen na een wandeling van 2,5 km, zagen we dat er allemaal mensen omhoog aan het lopen waren. Dus uiteindelijk is het toch opengegaan. Ondanks dat we er al een wandeling op hadden zitten, wilden we allemaal omhoog. Dus zo gezegd, zo gedaan. Het begin van de klim (348 meter) is zeer steil. Er is enkel een ketting aanwezig als houvast en om je omhoog te trekken. Timo en Daan zijn bij ons duidelijk de berggeiten van de familie. Zij gingen als een speer! Remko en Bas volgden in een rustig tempo. En ik volgde in een nog rustiger tempo. Dat was best zwaar! Bovengekomen bleek het nog lang niet de top te zijn, maar kon je nog hoger. Dit stuk was niet steil omhoog, dus was een stuk makkelijker. Bas zat er aardig doorheen, dus Bas en ik zijn toen gestopt en de anderen gingen naar de top. Toen de mannen terug van de top kwamen vonden Timo en Daan dat ook ik de top bereikt moest hebben. Echt super lief van ze! Dus Remko en Bas gingen vast naar beneden en ik ging met Timo en Daan naar de top. Wat een mooie belevenis was dit zeg en het uitzicht was prachtig!

Moe maar zeer tevreden zijn we toen naar Marla gereden. Een afstand van 500 km. We kruisten hier de overgang van Northern Territory naar South Australia en hier is weer een andere tijdszone. Het verschil met Nederland is nu 9,5 uur. Hier zijn we 1 nacht gebleven om de volgende dag door te rijden naar Coober Pedy. Ookwel “de opaalhoofdstad” van de wereld. Coober Pedy is een Aboriginalnaam, die “witte man in gat” betekent. Hier hebben we de Old Timers Mine bekeken. Deels museum boven de grond en deels de tunnels onder de grond waar van alles te zien is over opaal zoeken. Een apart leven hebben de mannen (en sommige vrouwen) daar onder de grond hoor. Daarna zijn we naar een kangoeroe weeshuis geweest. We hebben nog steeds geen levende kangoeroes gezien, dus dit was bij uitstek onze kans! Doordat het hier zo warm geweest is, zijn er veel kangoeroes gestorven. Dit maakte dat er in de opvang nu slechts 6 weeskangoeroes waren. Als ze zo klein zijn, dan zijn ze wel schattig hoor! Er was een klein kangoeroetje in een mandje die een flesje melk te drinken kreeg en vervolgens mocht iedereen deze kangoeroe even gedag zeggen. Bas kreeg een lik van kangoeroe, echt heel schattig!
Daarna hebben we pizza gegeten bij John’s. De place to be in Coober Pedy voor enorme pizza’s.

Donderdag hebben we het einde van de Stuart Highway bereikt. Van Darwin naar Port Augusta. En hiermee zijn we uit de woestijn en bij de kust aangekomen. Vrijdag doorgereden naar Adelaide en daar zitten we nu dus nog. Voor Remko en mij is het even wennen aan de bewoonde wereld, deze grote camping en alle mensen om ons heen. We merken dat de kinderen daarentegen het hier super leuk vinden en zelfs met de kinderen hier spelen.
Gister hebben we de 10e verjaardag van Daan gevierd, dus Daan mocht bepalen wat we gingen doen. Pannenkoeken bij het ontbijt, avond eten bij de Mac en we hadden gezien dat Adelaide United FC thuis speelde in het Coopers stadium. Dat vond Daan super leuk om heen te gaan, dus wij hebben de wedstrijd tussen Adelaide United FC – Western Sydney Wanderers gezien. Helaas verloren “wij” met 3-1, maar het was een leuke wedstrijd. Bij beide ploegen speelt een Nederlander, dus daar ging vooral de aandacht van Timo en Daan naar uit. Daan is verder super verwend met vooral cadeaus uit Cambodja, een selfistick, een paar Gucci sokken en nog een paar Nikes. Want met schoenen maak je Daan echt blij :-). En een haarspray om zijn haar (tijdelijk) geel te verven. Daan heeft een super verjaardag gehad!

Vandaag een rustige zondag. Beetje boodschappen gedaan en verder op de camping gebleven. Ondertussen wat wassen gedaan zodat we weer schone kleding en beddengoed hebben. Nou ja, met een wasprogramma van 28 minuten? In ieder geval frisser :-).
Het is hier de afgelopen dagen rond de 29 graden geweest (met UV-index 9). Vanaf morgen wordt het kouder, zo rond de 21 graden. Dus we gaan onze truien maar vast tevoorschijn halen ;-).

Vanavond gaan we de planning voor de komende 2 weken bedenken. We hebben nog 2 weken voor we op maandag 4 maart vliegen vanaf Melbourne naar Denpasar. En vanavond kijken we natuurlijk weer naar Wie is de Mol? De kinderen kunnen haast niet wachten :-).